Hoe is het mogelijk dat ik het doe, alleen op vakantie gaan in mijn VW-busje. “Best knap van je dat je soms alleen op een parkeerplaats langs de snelweg overnacht!” “En ga je dan ook uit eten in je uppie?” “Ben je niet bang dat je verdwaalt als je alleen gaat wandelen? ” Of deze, hele directie; “Ben je niet bang dat je wordt overvallen in je camper, je hoort van die rare verhalen immers.”
Er vervolgens, veelal ongevraagd, aan toevoegend dat de vraagsteller er zelf niet aan moet denken om in zijn/haar eentje een reis te ondernemen. Vragen waar ik vooraf nauwelijks bij stil had gestaan. Tot nu toe had ik in onbekende situaties mezelf een paar basisvragen gesteld, om verder vooral te leren van de ervaring. Maar, had ik dat nu beter wel kunnen doen misschien? Deze week kwam ik in een situatie die mij ineens tot in de kern van mijn motivatie om alleen te reizen bracht. Want, leren doe je altijd en overal.
Voorbereid en impulsief
Goed voorbereid was ik die ochtend op pad gegaan in mijn VW busje, op weg naar een wat ruiger gebied op de grens tussen Noorwegen en Zweden. Ik had nog voldoende diesel en drinkwater. Bovendien had ik de kaart bestudeerd voor het geval Google Maps me in de steek liet. Meer kon ik vooraf niet doen. Ik reed de snelweg af richting een bosrijk, dunbevolkt gebied wat uitsluitend bestond uit meren en rivieren. De huizen staan aan het water, ver verwijderd van elkaar. Er naar toe loopt een privé weggetje wat precies 1 auto breed is. En, de bredere doorgaande wegen zijn er verhard met gravel en voorzien van veel kuilen. Kuilen die verraden dat de winters koud zijn in dit gebied.
Op een zeker moment gaf Google Maps vrij snel achter elkaar meerdere tegenstrijdige instructies. Waarom ik het deed weet ik nog steeds niet, maar impulsief pikte ik er één instructie uit en sloeg rechtsaf een smal pad in. Een bordje met daarop het getal “164” zorgde voor wat twijfel maar die wuifde ik vertrouwend op Google weg. Het weggetje was net zo smal als mijn auto. Aan beide zijkanten was een klein geultje waardoor het regenwater naar beneden het dal in liep. Wel slim aangelegd door de eigenaar van de weg! Zo had hij bijna geen last van water op de weg. Na 500/600 meter omhoog rijden besloot ik dat het genoeg was en wilde ik terug. Hier kon de camping die ik zocht toch niet zijn?
Gezond verstand
Langzaam achteruitrijdend begon ik mezelf met het zweet in mijn handen af te vragen wat het nut was van mijn voorbereidingen. En, wat het effect was geweest als ik op mijn eigen gezonde verstand was blijven vertrouwen in plaats van op een computer. Dat nummer “164” was immers een duidelijk teken dat het weggetje naar een woonhuis leidde, ik had beter moeten weten.
Gelukkig kon ik deze vragen vrij snel relativeren door te constateren dat ik mezelf in deze situatie had gebracht en er onmogelijk iets of iemand mij kon assisteren. Ik was dan ook de enige aangewezen persoon om dit op te lossen. Mijn auto omkeren was geen optie, er bleef niks anders over dan het hele stuk noodgedwongen weer achteruit terug te rijden. Elke meter die ik reed, hoe langzaam ook, werd ik rustiger. Ze brachten me dichter bij de juiste weg, praatte ik mezelf moed in. Door deze situatie leerde ik een korte tijd (minuten die uren leken te duren) om met een auto secuur achteruit te rijden.
Opgelucht en met al een voorzichtig gevoel van trots draaide ik minuten later zonder kleerscheuren maar met een bezweet lichaam en een rood hoofd de doorgaande weg weer op. I did it! Door de situatie waarin ik was beland volledig te accepteren, inclusief mijn eigen reactie daarop, was het me gelukt om een oplossing te vinden. Hoe langzaam ik ook reed, ik kwam er wel.
