Wie is Marinka?
Over mij
Mijn naam is Marinka Asjes en ik ben leercoach, docent en mentor. Ik help leerlingen graag op weg naar zelf leren. Leren loopt als een rode draad door mijn leven. Voor mijn gevoel ben ik daar altijd al mee bezig geweest. Ik was 42 toen ik erachter kwam hoe ik moest leren. Toen haalde ik mijn eerste bachelor. Ik wist wel dat ik niet dom was, maar wist simpelweg niet hoe het moest. Ik had nooit geleerd hoe ik moest leren. Op de middelbare school hing ik boven de boeken, maar de stof kwam niet binnen. Wat ook meespeelde: ik zat toen niet lekker in mijn vel. Dat lag niet aan mijn thuissituatie of aan mijn school. Het zat in mezelf. Ik was negatief. Over alles en iedereen. Achteraf gezien zaten mijn hormonen me dwars en voelde ik me depressief.
Mijn schooltijd
Twee docenten maakten toen voor mij het verschil. Zij gaven op zo’n fijne manier les dat ik die examens heb gehaald, ook al had ik weinig met die vakken. De docent geschiedenis kon heel beeldend vertellen en bracht de historie in de praktijk met doe-opdrachten. Dat werkte goed bij mij. Ook de Franse docente gaf heel leuk les en door haar heb ik dat examenvak gehaald. Niet omdat ik hoge cijfers op de vocabulaire- of woordtoetsen haalde.
Ik besloot dat ik ook docent wilde worden. Toen ik na zes jaar mijn havodiploma op zak had, schreef ik me in voor de Pabo. Dat bleek geen goede keus. Na een jaar stapte ik over naar de Meao. Daar kwam ik tot bloei. Die beroepsgerichte manier van lesgeven paste goed bij mij. Vakken als Economie en Handelswetenschappen lagen mij erg goed. Na deze Mbo-opleiding ging ik aan het werk maar bleef actief cursussen en trainingen volgen.
Loopbaan in het bedrijfsleven
Ik werkte graag en hard en klom uiteindelijk op tot manager en bedrijfsanalist bij onder meer Huhtamaki Franeker, Ziggo en UPC Nederland. Daar coachte ik tientallen medewerkers waarbij ik zorgdroeg voor de ontwikkeling en inzet van hun talenten. Maar leidinggeven hield ook in dat ik targets moest halen. Steeds vaker zag ik dat die doelen ten koste gingen van mensen. Dat vrat aan me. Het verlangen om een docent te worden en mijn passie voor leren door te geven, bleef sluimeren.
Voetbaltraining
Inmiddels was ik ook moeder geworden en werd ik gevraagd voetbaltraining te geven aan het meisjesteam van de F’jes van VV Beetgum. Mijn dochter zat in dat elftal en ik zei ja. Aan de hand van boeken en You Tube-filmpjes leerde ik de basis van voetbal en genoot ervan.
Snuffelstage op een middelbare school
Toen een van mijn dochters op de middelbare school zat, heb ik de stoute schoenen aangetrokken en gevraagd of ik daar een snuffelstage mocht doen. Die stageperiode gaf me het laatste zetje: ik werd zo enthousiast dat ik mijn lesbevoegdheid voor het vak Economie besloot te halen. Inmiddels werk ik nu voor het zesde jaar met veel plezier in het voortgezet onderwijs. Economie leren aan leerlingen, vind ik heel leuk. Ook omdat het een maatschappij-vak is met thema’s als maatschappelijk verantwoord ondernemen, het verschil tussen arm en rijk en ethiek.
Lesgeven en eigen bedrijf
Sinds eind 2021 combineer ik het lesgeven met mijn eigen bedrijf: Leren-plus van waaruit ik mijn kennis en ervaring over leren, economie, rekenen en begrijpend lezen met elkaar combineer. Leerlingen laten ontdekken welke manier van leren bij hen passen, is mijn passie. Mensen laten ontdekken dat ze het zelf kunnen, dat ontsteekt mijn vuur. Ik ben ervan overtuigd dat iedereen bijna alles kan leren. Soms heb je iemand nodig om je daarbij te helpen.
Creatieve oplossingen en het welzijn van een kind
“Toen mijn oudste dochter vastliep en suïcidaal was, heb ik heel wat trajecten met haar belopen. Graag had ik toen iemand gehad die buiten mij naar haar luisterde en haar hielp met leren. Die haar weer op weg helpt naar zelf leren. Zo’n iemand wil ik nu voor anderen zijn.”
— Marinka Asjes
Ik vind het leuk om creatieve oplossingen te bedenken voor dingen waar leerlingen tegenaan lopen. Hoe ga ik dit tackelen? Daarbij staat het welzijn van een kind voorop. Waar loopt hij op stuk? Door mijn achtergrond zie ik snel wat leerlingen nodig hebben.
Laatst had ik een leerling die me tijdens de les het bloed onder mijn nagels vandaan haalde. Hij haalde ook slechte cijfers en deed onbeschoft. Na weer een onvoldoende, zei hij dat z’n vader met hem had geleerd en dat die mij wel even zou bellen want het lag allemaal aan mij. ’s Avonds belde z’n vader. Ik nam op en luisterde. Hij vertelde dat hij zich zorgen maakte om zijn zoon. Hij had al heel wat ondersteuning gehad en liep met zelfmoordgedachten rond.
Vader was hartstikke redelijk en zo dankbaar dat ik met hem in gesprek ging. Door mijn ervaring met moeilijke gesprekken en complexe situaties kon ik samen met die vader kijken wat die jongen nodig heeft en hoe we hem daar samen bij kunnen helpen.
Ik had ook niet kunnen opnemen. Tegen mezelf zeggen dat ik na een lange werkdag nu vrij was, maar ik vind dat het onderwijs nog veel van het bedrijfsleven kan leren. Over bijvoorbeeld het begeleiden van leerlingen maar ook van docenten. In al mijn gesprekken is de leerling is uitgangspunt. Ik zie de leerling als mijn klant. Dat betekent niet dat ik meehuil of hem altijd gelijk geef, maar wel dat ik bij alles wat hij met mij bespreekt, afvraag of bediscussieer: wat is de hoofdvraag? Wat wordt de leerling hier beter van? Wat wil je: dat je lekker in je vel zit? Of dat je je diploma haalt?
Heb je vragen?
Laat het me weten.
Neem vrijblijvend contact met me op.